Ο κ. Θανάσης Μπίρλης διαχειριστής της σελίδας ΓΥΝΑΙΚΑ, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΓΚΟΛ μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του.
Πριν λίγο καιρό ο παγκόσμιος σύνδεσμος ποδοσφαιριστών έστειλε αυστηρό μήνυμα στις αρμόδιες αρχές, κατηγορώντας τους στην ουσία λέγοντας ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν επιτρέπει όχι μόνο την διεξαγωγή αγώνων αλλά ούτε καν την έναρξη των προπονήσεων. Στο συνολό τους οι περισσότερες παίκτριες δηλώνουν την αγάπη τους για το άθλημα, ότι το ποδόσφαιρο τους προσφέρει συγκινήσεις-χαρές -λύπες-αγωνίες. Πως ενώ τη μία σε εκτοξεύει την άλλη σε προσγειώνει. Γι αυτό είναι τόσο υπέροχο και συναρπαστικό. Από την άλλη όμως το ποδόσφαιρο γυναικών κινείται μόνιμα στη σκιά και στην εγκατάλειψη. Μόνιμα βρίσκουν μπροστά τους τεράστια γιατί και ερωτηματικά. Από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο οι γυναίκες αθλήτριες πάλευαν και παλεύουν ακόμα για την εξέλιξη τους. Από τότε οι αλλαγές σε όλους τους χώρους όπως και στον αθλητισμό είναι ραγδαίες. Σε παγκόσμιο επίπεδο το ποδόσφαιρο γυναικών έχει καταφέρει να έχει τον σεβασμό όλων, να είναι ισότιμο όχι μόνο με το αντρικό αλλά και με όλα τα ομαδικά αθλήματα, προσφέροντας στις αθλήτριες πέρα από αμοιβές και όλα τα εφόδια για να διαπρέψουν. Στην Ελλάδα μετά από 40 περίπου χρόνια ακόμα ξεκινάει. Κάποτε υπήρχε στόχος για δημιουργία 400 γυναικείων ποδοσφαιρικών σωματείων. Αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε 100 με κάθε αύριο και χειρότερα και μειωτική τάση. Τα περισσότερα ξεκινάνε με όνειρα, αγάπη, ταλέντα, σκληρή δουλειά, ξοδεύοντας προσωπικό χρόνο και χρήμα, φτάνοντας σε 1-2 χρόνια να εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια. Θα πρέπει να αναφερθούμε και στους ανθρώπους χάρη στους οποίους υπάρχει ακόμα το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα. Είναι αυτοί που ασχολούνται και τρέχουν όλη μέρα μόνοι τους για τα πάντα μη έχοντας την πολυτέλεια να πληρώσουν για βοήθεια. Είναι οι μόνοι που με μοναδικό κίνητρο την αγάπη και τον ρομαντισμό τους ίσως να μπορούμε να ελπίζουμε. Οι περισσότεροι με στάνταρ εισόδημα, που παρ όλα αυτά διαθέτουν μέρος του προυπολογισμού τους χωρίς φυσικά να παίρνουν πίσω ούτε 1e. Οι ηρωίδες παίκτριες που μόνο από την αγάπη τους για τη στρογγυλή θεά υπομένουν τα πάντα. Χωρίς γήπεδα-αποδυτήρια-μετακινήσεις-ιατρική φροντίδα-χωρίς έσοδα, εργαζόμενες, μητέρες, μαθήτριες, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς χωρίς…….. Στους γονείς. Είναι από τους σημαντικότερους κινητήριους μοχλούς που τρέχουν να προσφέρουν, από την συμπαράσταση στο παιδί τους μέχρι ότι βοήθεια μπορεί ο καθένας στο σωματείο. Φυσικά στους χορηγούς των ομάδων που κακά τα ψέμματα ένα μεγάλο ποσοστό της ύπαρξης του γυναικείου ωφείλεται σε αυτούς. Έχουμε κόντρα όμως και την Ελληνική κοινωνία που όσο και να θέλει να δείχνει προοδευτική δυστυχώς ο σεξισμός βασιλεύει. Τα αρνητικά σχόλια είναι καθημερινά. Από τον χλευασμό, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, τα υβριστικά μέχρι τα γνωστά πλύνε κανά πιάτο, δεν μπορεί να παρκάρει και θέλει και μπάλα κ.λ.π Επίσης η στοχευμένη μη προβολή του ποδοσφαίρου γυναικών από τα Μ.Μ.Ε και η απαξιωσή του από τους περισσότερους άντρες ποδοσφαιριστές, προπονητές και αθλητικούς δημοσιογράφους οι οποίοι δεν κάνουν το παραμικρό, σφυρίζοντας αδιάφορα. Θα μπορούσα να γράφω συνέχεια αλλά τα πολλά λόγια είναι κουραστικά και όπως λέει ο λαός φτώχεια. Απλά εύχομαι οι αρμόδιοι και όλοι εμείς να συνεχίσουμε την προσπάθεια να επιβιώσει ο αγώνας και ο κόπος που ξεκίνησαν πριν 40 χρόνια κάποια κορίτσια ώστε το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ να πάρει επιτέλους τη θέση που του αξίζει.
Θανάσης Μπίρλης